از حدود هزار سال پیش در ایران هنر نقاشی روی پارچه رواج داشته است اما قدمت مشهورترین آثار به جای مانده از این هنر بیشتر به چند سده بعد یعنی در عصر صفوی باز می‌گردد. در این عصر توجه دربار صفویان به انواع هنرها، شکوفایی صنایع دستی در ایران را رقم زد.
در عصر صفوی، شاه اسماعیل و شاه تهماسب برای انتقال تبلیغات سیاسی خود از انواع هنرها استفاده می‌کردند که نقاشی نیز جزو آن‌ها بود. نقاشی که در آن زمان اغلب به صورت پرده‌نگاری و روی پارچه انجام می‌شد، داستان‌های ملی و مذهبی را به تصویر می‌کشید، داستان‌های شاهنامه و حماسه حسینی از جمله این موضوعات بودند. از این پرده‌ها برای نقالی و نمایش و پرده‌خوانی استفاده می‌شد.
نقاشی به علت زمان‌بر بودن، پرده‌ها را گرانقیمت و از دسترس عموم خارج می‌کرد. انجام نقاشی روی پارچه لباس‌ها نیز هزینه بسیاری را طلب می‌کرد. از این رو برای کاهش هزینه‌ها و انجام نقش‌زنی بر پارچه در زمان کمتر، قلم به مُهرِ چوبی، تغییر یافت. اگرچه رنگ بکار رفته یکسان باقی ماند، رنگی که از منابع گیاهی یا معدنی بود.
این هنر در طی ادوار بعد نیز به حیات خود ادامه داد و نقشمایههای آن نیز به صورتی اندک تغییر ماهیت دادند. در هنر نقاشی قلمکاری موضوعات بسیاری وجود داشت اما هنر قلمکاری با مهر چاپی اغلب تنها شامل نقش‌های گیاهی، جانوری و هندسی می‌شد. امروزه نیز کماکان این نقوش سنتی به حیات خود ادامه می‌دهند.
امروز از پارچه قلمکاری به عنوان سفره، رومیزی و پوشاک استفاده می‌شود و تکنیک چاپ قلمکاری با رنگ‌های پایدارتری انجام می‌شود. هنرمندان ایرانی تلاش می کنند تا بار دیگر تنوع و خلاقیت را به این هنر بازگردانند. استودیو طراحی گدار نیز از بدو تأسیس خود مصمم به بازگرداندن شوق و شور در دل این هنر بوده است. تیم طراحی گدار، با استفاده از خلاقیت، نقشمایههای زیبا و از یادرفته ایرانی را دوباره به جرگه زندگی روزمره ایران باز می‌گرداند.
